مدح و شهادت امام محمد باقر علیه‌السلام
روضــه‌دارِ مـــنــا تـوئـی آقـا شــاهــدِ کــربــلا تــوئــی آقــا پیش تو مـادرت زمین خورده نــوۀ مـجــتــبــی تــوئــی آقــا هـمـره عــمـه آمــدی گــودال راویِ مـــاجــرا تــوئــی آقـــا آنکه دیـده گـروه گـروه زدنـد سنگ و چوب و عصا توئی آقا آنکه دیده به زیرِ چکـمۀ شمر شـاه، زد دسـت و پـا توئی آقا آنـکـه دیـده تـمــام قــرآن شـد بـا لـگـد جـا بـه جـا تـوئی آقـا آنکه دیده ضریح مـویِ حسین دسـتِ یـک بـی‌حـیـا تـوئی آقا آنـکـه دیـده سـرِ عـزیـزِ خــدا رفـت بـر نـیـزه‌هـا تـوئـی آقـا بعد از آن شـاهـدِ هـجـومِ سپاه ســویِ آل عــبــا تــوئــی آقــا آنـکـه هــمــراه قـافـلـه رفـتــه ســویِ شــامِ بــلا تــوئـی آقــا سخت بر تو گذشت آن ساعات بد شـکـسـتـنـد حـرمت سادات اوج بـی‌غـیـرتـی نـشـان دادند سنگ در دست این و آن دادند اول شـهـر عـنـان مـرکـب را دست یک مشت بد دهان دادند جای عرضِ سلام، پیر و جوان نـاسـزاهــا بـه کــاروان دادنـد سرِ هر کـوچه با سرِ انگـشت دخـتـرِ فــاطـمـه نـشـان دادنـد بـوســه‌گـاهِ رســول خـاتــم را به دمِ چـوبِ خــیـزران دادنـد سخت بر تو گذشت آن ساعات بد شـکـسـتـنـد حـرمت سادات |